هدف پژوهش اثربخشی نمایش درمانی بر طرحواره‌‌های زنان سنتی- مدرنیته شهر اصفهان بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان سنتی- مدرنیته 20 تا 50 سال شهر اصفهان (درسال 402-1401) بود. از میان آنان 40 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ، به دو گروه آزمایشی و کنترل (20 نفر برای هرگروه) تقسیم شدند. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون - پس آزمون و با دو گروه آزمایش و کنترل بود. در این طرح گروه آزمایش در معرض ده جلسه آموزشی نمایش درمانی مورنو (1953) و هر جلسه یک ساعت قرار گرفت. در مورد گروه کنترل مداخله اعمال نشد. از پرسشنامه طرحواره‌‌های ناسازگار یانگ (1990) جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. برای تجزيه و تحليل داده‏ ها از کوواریانس چند متغیره استفاده شد. در سطح توصیفی از جدول فراوانی و درصد فراوانی، نمودار درصد فراوانی و جدول شاخص‌های گرایش مرکزی و پراکندگی برای ارائه‌ی وضعیت متغیرهای جمعیت شناختی استفاده شده. در سطح استنباطی نیز از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها و نتایج نشان داد که نمایش درمانی بر بهبودی طرحواره‌‌های ناسازگار اولیه بی‌کفایتی/ وابستگی، نقص/ شرم، بی اعتمادي/ بدرفتاري، انزواي اجتماعی/ بیگانگی، شکست، آسیب پذیري نسبت به بیماري، خود تحول نایافته / گرفتار، اطاعت، معیارهاي سرسختانه/ بیش انتقادي و استحقاق / بزرگ منشی زنان سنتی- مدرنیته شهر اصفهان در گروه نمایش درمانی نسبت به گروه گواه مؤثر بوده است. (05/ 0>p). اما تفاوت نمرات طرحواره‌‌های محرومیت هیجانی، طرد، فداکاری، بازداری هیجانی و خود کنترلی ناکافی در مرحله پس آزمون در دو گروه نمایش درمانی و گواه معنی دار به دست نیامد (05/ 0<p). بنا بر نتیجه کلی می توان گروه درمانی نمایش درمانی را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ روش مناسبی جهت بهبود طرحواره‌‌های سنتی- مدرنیته زنان ﺑﻪ کار برد.

طرحواره‌‌ های ناسازگار اولیه نمایش درمانی زنان سنتی مدرنیته