هدف پژوهش اثربخشی نمایش درمانی بر کیفیت زندگی زنان سنتی- مدرنیته شهر اصفهان بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان سنتی- مدرنیته 20 تا 50 سال شهر اصفهان (در سال 402-1401) بود. از میان آنان 40 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ، به دو گروه آزمایشی و کنترل(20 نفر برای هرگروه) تقسیم شدند. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون - پس آزمون و با دوگروه آزمایش و کنترل بود. در این طرح گروه آزمایش در معرض ده جلسه آموزشی نمایش درمانی مورنو (1953) و هر جلسه یک ساعت قرار گرفت. در مورد گروه کنترل مداخله اعمال نشد. از پرسشنامه سبک زندگی لعلی و همکاران (1391) جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. برای تجزيه و تحليل داده ‏ها از کوواریانس چند متغیره استفاده شد. در سطح توصیفی از جدول فراوانی و درصد فراوانی، نمودار درصد فراوانی و جدول شاخص‌های گرایش مرکزی و پراکندگی برای ارائه‌ی وضعیت متغیرهای جمعیت شناختی استفاده شده. در سطح استنباطی نیز از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها و نتایج نشان داد که نمایش درمانی بر بهبودی کیفیت زندگی و ابعادآن (سلامت جسمانی، ورزش وسلامتی، کنترل وزن و تغذیه، پیشگیری از بیماری‌، سلامت روان‌شناختی و معنوی و اجتماعی، اجتناب از دارو، مواد مخدر و الکل، پیشگری از اتفاقات و سلامت محیطی) در گروه نمایش درمانی نسبت به گروه گواه مؤثر بوده است.

کیفیت زندگی نمایش درمانی زنان سنتی مدرنیته