این پژوهش، روایت و گفتاری از زندگی من است؛ فرزندی از عشایر کلهر ایلام که در میان سرزمین های خشک و بی‌رحم، با تکیه بر تاب‌آوری و حمایت خانواده، راهی به سوی علم و دانش و حرفه معلمی باز کرد. با استفاده از از روش تحلیل روایی، این پژوهش، سفر زندگی‌ام را از کودکی در چادرهای سیاه تا تحصیل در دانشگاه کردستان و موفقیت در آزمون استخدامی آموزش‌وپرورش به نگاه در می‌آورد. نتایج نشان می‌دهند که تاب‌آوری، حمایت خانواده و اراده‌ای استوار، عوامل کلیدی در عبور از موانع ساختاری نظیر انزوای جغرافیایی، کمبود زیرساخت‌های آموزشی و شکاف دیجیتال بوده‌اند. این روایت، بر نقش آموزش به‌عنوان دریچه‌ای به سوی تحرک اجتماعی در جوامع حاشیه‌ و کناره نشین همچون عشایر تأکید دارد و نشان می‌دهد که چگونه آموزش می‌تواند هویت و ماهیت افراد را بازآفرینی و بازسازی کند. پژوهش حاضر، با وارسی در تجربیات زیسته، فریادی برای برقراری عدالت آموزشی و اجتماعی در میان عشایر ایران است . پیشنهاد می‌شود که نظام آموزشی با تاسیس مدارس سیار و آموزش معلمان برای مناطق عشایری و همچنین فراهم کردن امکانات و ابزارهای دیجیتالی و اینترنت، مشکلات و موانع موجود را کاهش دهد. محدودیت این مطالعه، تمرکز بر تجربه یک فرد است و پیشنهاد می‌شود پژوهش‌های آینده، تجارب گسترده‌تری از عشایر را مورد بررسی و کاوش قرار دهند.

اتوبیوگرافی زندگی عشایری آموزش تاب‌آوری رویای معلمی