پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل تأثیر خودآگاهی بر خودکارآمدی با نقش میانجی نگرش فرزند به والدین در دانش‌آموزان پسر پایه ششم شهرستان نجف‌آباد انجام شد. ضرورت این پژوهش از آنجا ناشی می‌شود که دوره پایانی دبستان یکی از مراحل کلیدی رشد شناختی، هیجانی و تحصیلی کودکان است و ارتقای خودآگاهی و نگرش مثبت نسبت به والدین می‌تواند زمینه‌ساز تقویت خودکارآمدی و عملکرد تحصیلی آنان باشد. روش پژوهش توصیفی ـ همبستگی و مبتنی بر مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان پسر پایه ششم شهرستان نجف‌آباد در سال تحصیلی 1404-1403 بود که با روش نمونه‌گیری در دسترس، 200 نفر انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌های خودآگاهی، نگرش فرزند به والدین و خودکارآمدی بود که روایی و پایایی آن‌ها در مطالعات پیشین تأیید شده است. نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد خودآگاهی با خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری دارد و نگرش فرزند به والدین این رابطه را به‌طور معناداری میانجی‌گری می‌کند. این یافته‌ها بیانگر آن است که تقویت مهارت‌های خودآگاهی و بهبود روابط والد ـ فرزند می‌تواند در ارتقای خودکارآمدی، سازگاری تحصیلی و سلامت روانی دانش‌آموزان نقش مؤثری ایفا کند. بر این اساس، طراحی مداخلات آموزشی و مشاوره‌ای با محوریت خودآگاهی و ارتباط والد ـ فرزند برای این گروه سنی پیشنهاد می‌شود.

خودآگاهی خودکارآمدی نگرش فرزند به والدین دانش‌آموزان پسر.